Przejdź do głównej zawartości strony

Tomasz Domagała | Domagała się kultury

[…] Iro­nia tego pro­ce­su poszuki­wa­nia miłos­nego szczęś­cia za wszelką cenę, ma jeszcze jeden potężny wzmac­ni­acz: to fabuła wodewilu, zagrana brawurowo przez cały zespół spek­tak­lu w kon­wencji super buf­fo; nie z przym­ruże­niem oka, ale wręcz w fazie REM. Aktorzy od początku do koń­ca tej opowieś­ci baw­ią się sobą i tym światem, na ile to tylko możli­we. Jego fałszy­wość i niere­al­ność pod­kreślona jest przez znakomitą czarno-białą warst­wę wiz­ual­ną (Mar­ty­na Kan­der, Anna Adamek oraz Karoli­na Gęb­s­ka) oraz przez to, że kilko­ro aktorów gra różne postaci […]”