Polska aktorka filmowa i teatralna. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (1985) i stypendystka Conservatoire d'Art Dramatique w Paryżu. Karierę sceniczną rozpoczęła rolą Iriny w Trzech siostrach Antoniego Czechowa w reżyserii Macieja Englerta w Teatrze Współczesnym w Warszawie, w którego zespole była w latach 1985–1988. Od 2006 do 2013 roku była aktorką stołecznego Teatru Dramatycznego, gdzie wystąpiła m.in. w spektaklach: Alina na zachód Dirka Dobbrowa w reżyserii Pawła Miśkiewicza (2006) i Persona. Marilyn Krystiana Lupy (2009). W Teatrze Polonia Krystyny Jandy zagrała w dwóch monodramach: Badania terenowe nad ukraińskim seksem wg Oksany Zabużko w reżyserii Małgorzaty Szumowskiej (2006) oraz Kalina wg scenariusza i w reżyserii Małgorzaty Głuchowskiej (2013).
Od 2013 roku jest aktorką Teatru Wybrzeże w Gdańsku – zagrała m.in. w Marii Stuart Friedricha Schillera w reżyserii Adama Nalepy (2014), Fahrenheit 451 Marcina Cecko w reżyserii Marcina Libera (2016), Trojankach Eurypidesa w inscenizacji Jana Klaty (2018) oraz tytułową rolę w Fedrze Jeana Racine’a w reżyserii Grzegorza Wiśniewskiego (2019), za którą otrzymała nagrodę Grand Prix oraz Nagrodę Publiczności 60. Kaliskich Spotkań Teatralnych Festiwalu Sztuki Aktorskiej oraz Pomorską Nagrodę Artystyczną.
W Teatrze Atelier im. Agnieszki Osieckiej w Sopocie stworzyła poruszającą kreację Marleny Dietrich w spektaklu Szary Anioł w reżyserii André Hübnera-Ochodlo (2025).
Za całokształt pracy scenicznej, w uznaniu dla wybitnych osiągnięć na deskach teatru polska sekcja Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych (AICT) uhonorowała ją w 2025 roku prestiżową Nagrodą im. Ireny Solskiej.
Kultowe kreacje aktorskie stworzyła w filmach: Pierścień i róża Jerzego Gruzy (1986), Pociąg do Hollywood Radosława Piwowarskiego (1987), Kingsajz (1988), Kiler (1997), Kiler-ów 2-óch (1999) Juliusza Machulskiego. W jej bogatej filmografii są też takie produkcje jak: Mleczna droga (1990), Wrzeciono czasu (1995), Słoneczny zegar (1997) Andrzeja Kondratiuka, Historie miłosne Jerzego Stuhra (1997), Szczęśliwego Nowego Jorku Janusza Zaorskiego (1997), Ajlawju (1999) i Siedem uczuć (2018) Marka Koterskiego, Zemsta Andrzeja Wajdy (2002), Żurek Ryszarda Brylskiego (2003), Ubu król Piotra Szulkina (2003), Yuma Piotra Mularuka (2012), Śniegu już nigdy nie będzie Małgorzaty Szumowskiej (2020), Dziewczyny z Dubaju Marii Sadowskiej (2021) czy Chrzciny Jakuba Skoczenia (2022). Wystąpiła też w filmach Wojciecha Jerzego Hasa, Krzysztofa Kieślowskiego, Roberta Altmana, Romana Polańskiego.
Chętnie współpracuje z młodymi filmowcami – za rolę Amelii w krótkim metrażu Victoria Karoliny Porcari otrzymała Nagrodę im. Elżbiety Czyżewskiej na New York Polish Film Festival (2023), a krótki metraż Jestem w reżyserii Cezarego Orłowskiego z jej udziałem nagrodzono na Toronto Polish Film Festival.
Wśród przyznanych jej licznych nagród i wyróżnień są m.in. dwie nagrody za pierwszoplanowe role kobiece Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni (Ajlawiu 1999, Żurek 2003), dwie Złote Kaczki dla najlepszej aktorki filmowej sezonu (1988, 1998), Polska Nagroda Filmowa Orzeł za najlepszą główną rolę kobiecą (Żurek 2003), Specjalna Nagroda im. Zbyszka Cybulskiego za całokształt twórczości (2019).
Katarzyna Figura zaliczana do grona najwybitniejszych polskich aktorek, ceniona za wszechstronność i charyzmę, w tym roku świętuje 40-lecie pracy artystycznej. W swoim dorobku ma ponad sto ról filmowych i teatralnych.
