Kochanie wróciłem

Jeśli w znanym porzekadle „Stara miłość nie rdzewieje“ jest odrobina prawdy, to francuska komedia Kochanie wróciłem najlepiej tego dowodzi.

Severine jest właścicielką dobrze prosperującego paryskiego wydawnictwa i nieco słabiej prosperującego życia osobistego. Ma co prawda atrakcyjnego adoratora, wyluzowanego dorosłego syna, ale co ciekawe w jej życie ponownie wkracza były mąż – skruszony i pełen dobrej woli do pojednania… prawie za każdą cenę.

Doprecyzujmy pewne kwestie. Syn nie zna swojego ojca, ojciec nie wie, że ma syna, adorator nie wie nic o byłym mężu, były mąż nie akceptuje adoratora, który adoruje nie tylko żonę byłego męża, o czym, oczywiście Severine nie wie…

Trochę skomplikowane? Wobec tego dodam jeszcze tylko, że w wydawnictwie pojawia się druga była żona byłego męża właścicielki, o czym Severine również nic nie wie, a Jean-Pierre, czyli były mąż obu pań zaraz się dowie…

Kochanie wróciłem, to znakomita komedia będąca swoistym lustrem, w którym w przerwach pomiędzy wybuchami śmiechu przeglądamy się my wszyscy – widzowie w teatrze i główni aktorzy w naszym własnym życiu.

Jest jeszcze jedna, może najważniejsza bohaterka tej zabawnej sztuki – miłość.

Ta, dla której i dzięki której żyjemy. Z głęboką wiarą, że choć „stara” – to nie „zardzewieje”.

„KOCHANIE WRÓCIŁEM” Eric Assous
Reżyseria i scenografia: Tomasz Dutkiewicz
Kostiumy: Anna Męczyńska
Tłumaczenie: Barbara Grzegorzewska

Obsada:

Marta Wierzbicka,
Maria Pakulnis,
Katarzyna Zielińska / Katarzyna Ankudowicz,
Jan Jankowski,
Grzegorz Pawlak,
Marcin Troński / Tomasz Dutkiewicz,
Wojciech Wysocki,
Bartosz Obuchowicz.

Spektakl dla widzów od 15 roku życia.